Deleted scene ‘Wie Ik Gisteren Was’
Toen ik begon aan het schrijven van ‘Wie ik gisteren was’ had ik een heel ander idee voor Evol. Evol zou een otome game worden. Een otome game is een story-based spel, vooral bedoeld voor vrouwen. In dit soort spelletjes is er meestal een verhaal dat gespeeld kan worden en daarnaast kun je kiezen uit een aantal mannelijke personages waar je ‘romantisch’ contact mee op moet zien te bouwen. Al snel liet ik dat idee los en koos ik voor een ander soort online game.
Ook zat er in de eerste versie die ik schreef een scene waarin Yara iemand online ontmoette op een site voor jongeren met CVS. Uiteindelijk heb ik dat idee geschrapt omdat ik vond dat er te veel interactie met karakters online was en ik juist een sterker contrast wilde tussen de echte wereld en de online wereld. Onderstaande scene komt uit de eerste versie van ‘Wie Ik Gisteren Was’ en heeft geen redactie gehad omdat ik het al snel geschrapt heb.
Onder mijn laptop ligt de folder van Cora. Let’s meet. Ik ontmoet zat mensen, laatst nog die jongen wiens hond me in het zand gooide. En ook al bellen Corey en ik iets minder vaak dan we in het begin deden, ik heb hem en… de gedachte is zo stom dat ik hem snel weer wegduw. Ik kan de jongens niet als echte mensen zien.
Met een zucht tik het adres van de website die op de flyer staat vermeld in. Meteen verschijnt er een website in flitsende kleuren met dezelfde foto’s die op de folder staan. Er staat wat basis informatie en dat je in moet loggen met je medische id om zo te voorkomen dat iedereen zomaar op de site kan komen. Ik ken het nummer uit mijn hoofd en al snel ben ik in een chatroom terecht gekomen die me meteen laat wensen dat ik nooit had ingelogd. De emoji’s vliegen me om de oren net als een heleboel afkortingen waardoor ik me afvraag of er ook mensen op deze site zitten die in normale volzinnen kunnen praten. Als dit Cora’s idee is van vrienden maken dan moet ik mijn mening over haar toch eens bij gaan stellen.
Ik hang nog wat rond in de chatbox waarna ik naar mijn profiel pagina ga en wat dingen invul. Puur om straks aan mijn moeder te laten zien dat ik heus wel mijn best heb gedaan. Je mag geen foto van jezelf uploaden dus scrol ik door de simpele plaatjes waaruit je kunt kiezen. Ik twijfel tussen een bloemetje en een koe, totdat ik me realiseer dat ik al vijf minuten zit te twijfelen over een dom plaatje en uiteindelijk de koe aanklik. Hoppa. Als profielnaam tik ik in Koelgirl, lekker flauw maar ook weer niet zo flauw dat mijn moeder denkt dat ik het niet serieus neem. Zo. Tevreden kijk ik naar Koelgirl haar profiel. Corry zou het vast super grappig hebben gevonden. Het is bij hem nu midden in de nacht anders had ik hem mijn prachtige profiel laten zien. Ik maak er toch een foto van en stuur die naar hem op, heeft hij wat te lachen als hij wakker wordt.
Onder aan de pagina staat een lijstje met welke gebruikers er op dit moment online zijn en hoeveel aanmeldingen de site heeft. Het zijn er een stuk meer dan ik gedacht had, ik had geen idee dat er zoveel chronische zieke kinderen waren. Er is steeds meer aandacht voor waardoor het steeds zichtbaarder wordt, zoals in films of in boeken, maar het is meestal iets dat je niet aan de buitenkant van iemand kunt zien. Tevreden met mezelf wil ik de laptop dichtklappen als er een nieuwe naam bij de inloglijst verschijnt. Koelboy. Blijkbaar bestaat er meer mensen met mijn rare gevoel voor humor. Op zijn profiel staat niet zoveel. Zijn leeftijd: zeventien. Zijn hobby’s; gamen. Dingen waar hij een hekel aan heeft; school. Koelboy verliest al snel mijn interesse als mijn telefoon gaat. Corry is wakker!